گموز پسته (Gummosis) :
علائم :
ترشح صمغ: یکی از بارزترین علائم گموز، ترشح صمغ یا شیره از تنه درخت، به ویژه در ناحیه طوقه (محل اتصال ریشه به تنه) است. این صمغ در ابتدا شفاف و آبکی است و به تدریج تیره رنگ میشود.
تغییر رنگ پوست تنه: پوست تنه در نواحی آلوده، قهوهای رنگ شده و به تدریج ترک میخورد.
زرد شدن و ریزش برگها: برگهای درختان آلوده، زرد شده و به تدریج خشک میشوند و میریزند.
کاهش رشد درخت: درختان آلوده به گموز، رشدشان کند شده و شاخههای جدید کمتری تولید میکنند.
میوهدهی کم: کاهش باردهی و کوچک شدن اندازه میوهها از دیگر علائم این بیماری است.
مرگ تدریجی درخت: در صورت عدم کنترل بیماری، درخت به تدریج خشک شده و میمیرد.
دلایل :
آبیاری بیش از حد: آبیاری زیاد و غرقاب شدن خاک، شرایط ایدهآلی را برای رشد قارچهای عامل بیماری فراهم میکند.
زهکشی نامناسب: عدم وجود سیستم زهکشی مناسب در باغ باعث تجمع آب در اطراف ریشهها شده و رطوبت خاک را افزایش میدهد که این شرایط برای رشد قارچها مساعد است.
خاکهای سنگین و رسی: این نوع خاکها آب را در خود نگه میدارند و باعث افزایش رطوبت خاک میشوند.
آسیبهای فیزیکی به ریشه و طوقه: هرگونه آسیب فیزیکی به ریشه و طوقه درخت مانند شکستگی، خراشیدگی یا زخمهای ناشی از هرس، دروازه ورود قارچ به داخل درخت میشود.
روش های کنترل :
کنترل سنتی :
انتخاب رقم مقاوم: یکی از مهمترین راهکارها برای کنترل گموز پسته، انتخاب ارقامی است که مقاومت بیشتری نسبت به این بیماری دارند.
زهکشی مناسب باغ: ایجاد سیستم زهکشی مناسب در باغ باعث میشود آب اضافی از اطراف ریشه درختان دور شود و از ایجاد شرایط مناسب برای رشد قارچ جلوگیری شود.
تنظیم آبیاری: آبیاری منظم و با توجه به نیاز گیاه، از ایجاد شرایط غرقابی و افزایش رطوبت خاک جلوگیری میکند.
هرس بهداشتی: حذف شاخههای خشک و آلوده، کاهش تراکم درختان و بهبود تهویه باغ، به کاهش گسترش بیماری کمک میکند.
تقویت درختان: استفاده از کودهای آلی و میکروبی باعث تقویت سیستم ایمنی درختان و افزایش مقاومت آنها در برابر بیماری میشود.
کنترل بیولوژیکی :
استفاده از میکروارگانیسمهای مفید: برخی از میکروارگانیسمهای مفید مانند قارچهای تریکودرما میتوانند با رقابت با قارچهای عامل بیماری بر روی منابع غذایی و تولید آنتیبیوتیک، از رشد آنها جلوگیری کنند.
استفاده از عصاره گیاهان دارویی: برخی از گیاهان دارویی مانند سیر، پیاز و فلفل دارای خواص ضد قارچی هستند و میتوان از عصاره آنها برای کنترل بیماری استفاده کرد.
کنترل شیمیایی :
قارچکشهای مسی: مانند بردو، اکسی کلرور مس. این قارچکشها دارای اثر محافظتی بوده و از جوانه زدن اسپورهای قارچ جلوگیری میکنند.
قارچکشهای سیستمیک: مانند فوزتیل آلومینیوم. این قارچکشها جذب گیاه شده و از داخل گیاه به قارچ حمله میکنند.
در حال دریافت اطلاعات ...